Różdżki Ollivandera

Ollivander to najbardziej znany i najlepszy wytwórca Różdżek w Wielkiej Brytanii. Kupisz u niego różdżkę najbardziej dla ciebie przydatną.

Staną na przeciw sklepu.Ulice zapchane były przez tłumy kupujących rużne żeczy czarodzieji.Jego czerwony płaszcz powiewał na wietrze ,a młody Al zachwycał się pięknem ulicy pokątnej.Minęło dużo czasu ,a on zamiast iść do sklepu zakupić potrzebne rzeczy do szkoły chodził i rozglądał się po ulicy.Nagle zdał sobie sprawę iż miał wejść do sklepu z rużdżkami Olivandera ,o którym powiedział mu ojciec.Chłopiec chwycił za klamkę ,był podniecony faktem otrzymania własnej rużdżki.Zastanawiała go rozmowa ojca przez telefon ,gdyż dotyczyła ona właśnei tego tematu.Było coś na temat zamówienia ,czy coś w tym stylu.Otworzył drzwi i wkroczył zaciekawiony do sklepu.Zamiast podejść do lady i zadzwonić w dzwonek zaczą rozglądać się po sklepie z zachwytem.Nagle ponownie sobie zdał sprawę iż zapomniałco miał zrobić.Podszedł do lady i zadzwonił dwa razy w dzwonek czekając aż ktoś go obsłuży.

Człowiek w średnim wieku, który od dawna tworzył różdżki wyjrzał za rzędu pudełek gdy usłyszał dzwonek.

- Ah taak... Pamiętam jakby to było wczoraj, kiedy twój ojciec przyszedł tutaj po swoją pierwszą różdżkę. Dokładnie pamiętam każdego, komu sprzedałem różdżkę...

Podszedł do jednej z półek gdzieś w głębi sali i wyjął jedno.

- Taak... Może ta... spróbuj.

Wyjął różdżkę z pudełka i podał ją chłopakowi.

-Piękna.Pan sam taką zrobił?Ale mam pytanie co teraz mam zrobić??
Nie wiedział co zrobić poczuł sie w niezręcznej sytuacji.Ciągle wpatrywał się w różdżkę którą trzymał w dłoni.

Nagle do sklepu wszedł chłopak w ciemnych włosach powiewających przy ruchu lekceważącym wzrokiem spojrzał na chłopaka, który stał właśnie przed nim.
- Co takie ścierwo jak ty robi w miejscu dla porządnych czarodziei .. Ty w ogóle potrafisz czarować? - podśmiewając się rzekł chłopak po chwili zapominając o tym co powiedział oglądał różdżki na najdroższych półkach, gdzie znajdowały się same najlepsze dzieła. Zastanawiał się większość czasu jaką wybrać, a nie mógł się zdecydować więc stał jeszcze chwilę aż spostrzegł jedną różdżkę, która kosztowała najdrożej.
- Wezmę tą z czerwonymi fragmentami i zdobieniami.. - donośnym tonem powiedział wskazując ręką na przedmiot, który chciał kupić olewając zupełnie człowieka, który znajdował się koło niego.

Zrobił złośliwe spojżenie.
-Tylko żeby ci ten "drogi przedmiot" nie przyozdobił twarzy zadzą i futurystyczną fryzurą ha ha.Mi miło cie też poznać hahahah.Popracuj nad docinkami ,gdyż nie do wszystkich one trafiają.Powodzenia ostry jęzorku.Oszedł gdzieś na bok smiejąc się głośno.Następnie zaczą próbować coś zrobić różdżką.

Jono wszedł z matką do sklepu. Jacyś chłopcy już wybierali sobie różdżki. Stanął w kolejce i czekał na swoją kolej. Nie spieszyło się mu, ojciec załatwiał resztę sprawunków. Był tak zapalony, że pewnie zamiast książek kupi mu sowę. Rozglądał się po półkach szukając wzrokiem ciekawych różdżek albo takiej, która od razu przypadła by mu do gustu.

Machna różdżką i nagle usłyszał dziwny dźwięk który jakby kierował się w stronę okna.
-Co jest!?-Powiedział ze zdziwieniem wystraszony dźwiękiem.
I w momęcie kiedy dźwięk zaczał cichnąć ,nagle okno popękało.
-U...u...ps p....prze...prza...szam
Podkulił głowę ,bo chyba narozrabiał.

- Po prostu machnij ją, mój chłopcze. - rzekł do ucznia, który szedł na bok, a do tego, który wszedł później zwrócił się teraz.

- Proszę się nie kłócić, w moim sklepie. Po za tym to różdżka wybiera czarodzieja, a nie czarodziej różdżkę. W twoim ręku nic się z nią nie działo, to znaczy, że nie jest panu przeznaczona....

Podszedł do półki z różdżkami przeznaczonymi dla czarnych charakterów i wybrał jedną z najdroższych. Potem wrócił do chłopaka i podał mu ją.

- Spróbuj tą, a tamtą odłóż na miejsce.

Po chwili wszedł kolejny klijent. "No tak, nowy sezon..." - przeleciało starcowi przez głowę. Dokładnie przypatrzył się nowo przybyłemu i dostrzegł u niego rysy czarodziei, którzy u niego kupowali już różdżki. Starał się iść tym tropem i poszedł po pudełko, z którego wyjął różdżkę i podał ją chłopakowi.

- No tak... ta raczej nie... - zwrócił się do chłopaka który rozbił mu szybę.

Poszedł po inne pudełko... Otworzył je i zobaczył jedną z najstarszych różdżek, które robił, z wyrytym symbolem... Otworzył ją i podał chłopakowi.

- 12 calowa z Modrzewia Europejskiego o rdzeniu z ametystu na którym jest wyryty pewien magiczny symbol. Ciekawe co powie na twoją magiczną moc... - mówił zagadkowym tonem.

Odebrał różdżkę od właściciela sklepu. Przyjrzał jej się, była ładna i dobrze leżała w jego ręce. Kiedy jej dotknął poczół coś jakby strumień ciepła przepływający przez całe jego ciało. Zrobił tak, jak powiedział starszy jegomość. Wykonał lekki ruch różdżką, za którą pojawił się snop iskier.
Zaskoczony spojrzał na trzymany w ręce przedmiot.

-Przepraszam. - zapytał - Czy to coś znaczy?

Tym razem wzrok padł na innego młodego człowieka, który chyba odnalazł swoją różdżkę...

- O tak, mój chłopcze... Znaczy to, że różdżka będzie godnie Ci służyć. Heban, włókno z serca smoka, 11 cali. Używaj jej dobrze... - przyglądał się chłopakowi. Zastanawiał się kim on zostanie w przyszłości.

- Powiedz mi swoje nazwisko... 9 galeonów... - powiedział i wyciągną rękę po pieniądze.

-Dziękuję-Oparłbiorąc różdżkę do ręki.Była ona piękna i długością mu odpowiadała.Naglą poczuł się jakby to ująć ''silniejszy'' ,a wokół niego zaczą wirowac wiatr.Chłopca otoczyła słabo widoczna poświata krążąca wokół niego.Nagle wszystko prysło ,zniknęło jakby zgaszenie światła.Zaskoczony tym Al powiedział.
-Łał to było fajne.
Odwrócił się i podszedł do lady pytając pana.
-Przepraszam ,ale coś chyba jest nie tak z tą różdżką.

-Starsmore, Jonothan Starsmore. - powiedział chłopak kiedy jego matka płaciła za różdżkę - Dziękuję i do widzenia.

Wychodząc czuł, że podniecenie związane z rozpoczęciem nauki w Hogwarcie zaczyna udzielać się i jemu. Na zewnątrz zobaczył obładowanego książkami ojca, który targał jeszcze klatkę z dużą, brązową sową. Wyraźnie już ucieszony ruszył w dalszą drogę.

Przmierzając ulicę w stronę sklepu Ollivandera przyglądał się wielu uczniom , którzy robili zakupy ze soimi rycerzami.On był całkiem sam lecz nie przeszkadzało mu.Wiedział że gdyby jego opiekunowie mogli to byliby tu razem z nim.W końcu dotarł do sklepu z różdżkami.Sprzedawca był wyraźnie zajęty dlatego postanowił spokojnie poczekać na swoją kolej.

Pieniądze za różdżkę schował do szuflady i zwrócił się do chłopaka.

- Nie, nie, z różdżką jest wszystko w porządku. Poczułeś dziwną moc, prawda? - uśmiechnął się - to znak, że różdżka odpowiada Ci. Pilnuj jej dobrze, to jedna z najstarszych, potężna. Będzie Ci dobrze służyła. - znał nazwisko chłopaka więc nie musiał o nie pytać.

- 12 galeonów poproszę - powiedział do niego i wyciągnął rękę.

Potem zauważył kolejnego klienta i znów przyglądał się jego rysom twarzy, poszedł do odpowiedniego rzędu półek i wyciągnął pudełko, różdżkę podał chłopakowi (Cedrikowi)

Schował różdżkę za pazuchę ,po czym włożył dłoń do kieszeni grzebiąc w niej za pieniędzmi.Wygrzebał z niej sakiefkę ,otworzył ją i wyciągną potrzebną ilość monet i podał ją panu do ręki.
-Dowidzenia-Następnie skierował się ku drzwom i po kilku chwilach opuścił pomieszczenie sklepu Olivandera.

Legumir razem z rodzicami pojawił się na pokątnej. Jego rodzice byli tak wspaniałomyślni, że kupili mu już wszystkie potrzebne rzeczy, które ciągną w nowo zakupionym kufrze. Jedynie czego nie kupili to różdżki, bo ona sama wybiera czarodzieja, więc Legumir sam musi pojawić się u Ollivandera. Poprosił rodziców by zostali przed sklepem a sam wszedł do niego. Było już tam dwóch ludzi, z czego byli niezdecydowani. Ollivander machnął na niego ręką by podszedł, bo nie chciał wpraszać się do kolejki.

- Dzień dobry. Przyszedłem po swoją różdżkę. - uśmiechnął się Legumir.

- Witam Cię, drogi chłopcze - powiedział starzec z uśmiechem. Jego wzrok padł na młodego człowieka a potem na jego rodziców, którzy stali przed sklepem, najwyraźniej ich znał.

- Nowa różdżka... Hmm... pomyślmy....

Podszedł do półki w głębi, różdżka również była stara.

- Myślałem, że dam tę różdżkę komu innemu... ale ona najwyraźniej chce Ciebie...

Powiedział wyjmując ją z pudełka. Była to różdżka o kolorze czarnym, z wypustkami (wygląd znajdziecie w jego karcie postaci). Podał ją mu, mówiąc:

- Wykonana z Czarnego Bzu, 13.5 cala, rdzeń z włosa Pegaza...

W chwili gdy Legumir dotknął różdżki poczuł moc, która wiła się koło niego jak mgła... Z różdżki do ciała przepłynął prąd ciepłego powietrza... To musiało być to... Legumir czuł się jakby spełniony w całej nauce zaklęć....

- O tak. Ona jest dla mnie. Dziękuje panu bardzo... Dowidzenia... - powiedział płacąc za różdżkę i wyszedł ze sklepu. Pan Ollivander wydawał mu się być całkiem przyjemnym starcem. Jego rodzice już czekali, zachwycali się jego pierwszą różdżką.

Razem pobiegli na peron.

Z uśmiechem odebrał różdżkę od starca.Gdy ją chwycił nie zdarzyło się nic niesamowitego.Nie powstały żadne szkody.Jednak w oczach chłopaka znajdował się dziwny błysk.Czuł się tak jakgdyby różdżka była przedłużeniem jego ciała.Miał uczucie ,że od zawsze ona należała do niego choć wcale tak nie było.Nie miał pojęcia co ma o tym sądzić.Spojrzał na starca szukając u niego pomocy.

Paolo wszedł do sklepu rozglądając się ciekawie. Był podekscytowany, za chwilę miał otrzymać swoją pierwszą w życiu różdżkę. Podszedł do podstarzałego właściciela sklepu, pana Ollivandera.
- Witam pana, szukam różdżki dla siebie.

Jakis czas po tym do sklepu zawitała szczupła postać. Rozejrzała się po wnętrzu pomieszczenia, w którym to przyjdzie jej nabyć pierwszą różdżkę.
Mieszała się w nim ciekawość i podekscytowanie. Stawał oto przed zgoła odmienną sytuacją od tych wszystkich, które znał do tej pory.
Patrzył na te wszystkie pudełka chłonnym wzrokiem, nawet upajając się ich widokiem. Wreszcie oprzytomniał nieco, obejrzał sobie pozostałych przebywających w wnętrzu i w końcu rzekł:
-Dzień dobry. To ja poczekam.

- Witam, witam. - zwrócił się do nowo przybyłego, potem do Cedrika.

- No cóż mogę rzec... ta różdżka chce Ciebie... Wierzba, włos z ogona jednorożca, dziewięć i ćwierć cala. 9 galeonów... - powiedział, po czy odebrał pieniądze i pożegnał nowego nabywcę różdżki.

Ruszył po raz wtóry do półek i wziął tą, którą uważał za słuszną i podał chłopakowi (Paolo)

Potem wszedł kolejny i Ollivander poszedł po pudełko. Podał różdżkę chłopakowi.